Świątecznie

Kolejna propozycja na świąteczne życzenia. 

Z okazji świąt przyjmij życzenia

Samych szczęśliwych dni

Niechaj spełniają się marzenia

Urzeczywistnią piękne sny.

Byś miała siłę czoła stawiać

Losu pułapkom wszystkim

Nie bój się pytać, szukać, badać

Czuj miłość swoich bliskich.

W święta niech będzie w Twoim domu

Ciepła, rodzinna atmosfera

Dobroci nie żałuj nikomu

Zmiany zacznij od teraz.

Życzenia tradycyjne

Dzisiaj życzenia bardziej tradycyjne i oficjalne.

Niech nastrój świąteczny nie tylko w święta

Gości w rodzinie i naszych domach

Wzajemna życzliwość teraz rozpoczęta 

Niech trwa spokojnie niczym nie zmącona. 

Wam Droga Rodzino! Drodzy Przyjaciele!
Życzymy w te Święta mnóstwo łaski Bożej
Niechaj duch zdrowy mieszka w Waszym ciele
A w troskach Opatrzność Boża dopomoże.

Czas świąteczny

Zainspirowane unoszącą się dookoła świąteczną atmosferą oraz przemyśleniami na temat Świąt ubiegłorocznych.

Czas to radosny, wyczekiwany

Święta w końcu nadeszły.

Wszyscy życzenia sobie składamy

By rok ten był lepszy niż zeszły.

Aby spełniły się marzenia

Oraz ziściły wszelkie plany

Niech wszystko się na lepsze zmienia

Z nadzieją na to czekamy.

I mamy tyle postanowień

By iść właściwą drogą

I najważniejsze, by było zdrowie

I bliscy którzy pomogą.

I że za rok w tym samych gronie

Wierzymy, że się spotkamy

I znów chwycimy się za dłonie

Lepsi, choć nadal ci sami.

Świąteczne życzenia

Dzisiaj króciutkie świąteczne życzenia, które nadają się zarówno na kartki pocztowe jak i jako dodatek do świątecznego podarunku.

Dom pachnie piernikiem i błyszczy choinka

Kolęd melodie cicho nucą wszyscy.
Świat już pokryła śnieżna pierzynka

Przy stole czas zasiąść wśród bliskich.

Zapomnieć o kłótniach, różnicach, urazach

Ciesząc się sobą nawzajem.

Ten dzień raz w roku tylko się zdarza.

Gdy blakną wszystkie żale.

Lecz by tak trwało to przez rok cały

Rodzinne ciepło i dobroć

By Was codzienne sprawy nie zmieniały

Tego życzymy po stokroć!

Próżnia

Kolejny tekst zainspirowany jesienną atmosferą :) Tak dla udowodnienia, że nie tylko sentymentalne i lukrowane mogą natchnąć mnie myśli:)

Dzisiaj w końcu pozwoliłam,

by padły na mnie promienie światła.

Były oślepiające. 

Chciałam się cofnąć, schować, murem osłonić.

Jednak nie ma powrotu.

Paraliżuje mnie strach przed tym, co może się wydarzyć

Nie sama rzeczywistość.

Pokonać wewnętrzne lęki.

Wrócić z tarczą, zwycięsko.

Ale czy kolana zniosą kolejny upadek?

Łatwiej zgodzić się na przeciętność

Nie podejmować ryzyka. 

W tym kokonie jest tak wygodnie.

Co z tego, że ciemno?

Czy tylko światło może wyznaczać to co dobre?

Te myśli bolą 

Trwam zawieszona pomiędzy.

Lękając się zrobić krok naprzód.

Panicznie bojąc się powrotu.

Kiedy właściwie kończy się życie?

Pęknięcia

Czy kiedykolwiek słyszałeś dźwięk pękanego serca?

Niepojęte, że coś co jest tak ciche

Może być zarazem tak ogłuszające.

Rejestrujesz tę chwilę i wiesz, że już nigdy nie będzie tak samo.

Wszystko płynie dalej,

świat się nie zatrzymał.

Ale Ty wiesz, że stąpasz po zgliszczach.

Łzy zmieniły kolor

W innej sytuacji na pewno doceniłbyś tę barwę.

Nie krzyczysz, choć ból rozrywa.

Nie walczysz, choć tchu brakuje.

Nie pytasz, choć nic nie rozumiesz.

Nie ruszasz się, choć pragniesz uciec.

Jedynie istniejesz, choć chciałbyś zamienić się w niebyt.

Słyszysz swój oddech, łopotanie powiek, krążenie krwi.

Nie umarłeś, jednak żyć przestałeś.

Ale rankiem, rankiem znowu wstaniesz...

Dzieci są jeszcze przecież za małe, by same zrobiły sobie kakao.

Królewna Zuzia

Dla małej Zuzi, z najlepszymi życzeniami urodzinowymi:)

Wyszła raz Zuzia rankiem na łąkę

W sukience w kwiaty, śmiesznym kucyku.

Łapiąc promyki słońca przez słomkę,

Chowała je w swym koszyku.

Znalazła w końcu miejsce spokojne,

Gdzie chwilkę chciała odpocząć.

Usiadła wiec pod drzewkiem dostojnie

W strumyku stópki mocząc.

Wtem słyszy cienki, piskliwy głosik

Jakby ktoś jeszcze był na łące,

Więc główkę w górę wysoko podnosi

I prosi o pomoc słońce.

Ono swe piękne, jasne promienie

Kieruje w stronę zakątka,

Gdzie na kamyku, jak na  wielkiej scenie

Króluje słodka Biedronka.

Przybrana cudnie w kropki odświętne,

Daje koncert wspaniały.

Pod sceną owadów tłumy przejęte

Słuchają, a śpiew kruszy skały.

Na scenie występ z Biedronką dają

Żuk, chrabąszcz i konik polny.

Na instrumentach z liści grają

Utwór bardzo spokojny.

Przy fortepianie zasiadł konik

Do twarzy mu we fraku.

Żuk przysiadł sobie na cajón-ik

Wybija rytm do taktu.

Chrabąszcz - gitara nastrojona,

Nuty się niosą daleko.

Zuzia spogląda lekko zdziwiona

I mruga złotą powieką.

Nagle wokoło cisza zapadła

I wszyscy patrzą na Zuzię.

Biedronka jakby nieco zbladła,

A Zuzia otwiera już buzię.

„Dlaczego koncert został przerwany?

Tak miło było Was słuchać!”

Owady patrzą z niedowierzaniem

Panuje cisza głucha.

I mogłoby tak trwać to godzinę,

Gdyby nie mała Biedronka.

Która choć ma  odważną minę,

Boi się nawet pająka.

„Jak Ty nas słyszysz mała panienko

Wszak ludzie tego nie mogą.

Zła czarownica nadała tym dźwiękom

Klątwę ciemnobrązową.”

A zdjąć ją może mała królewna

O wyjątkowej mocy.

Do której muzyka nasza zwiewna

Serca wystrzeli jak z procy.

Tak też się stało, królewna Zuzanna

Odczarowała świat zaklęty.

Muzyka gra teraz nieustanna

I słychać instrumenty.

A nasza wielka gwiazda Biedronka

Stała się Zuzi przyjaciółką

I razem łapią promienie słonka

Radośnie tańcząc w kółko.

Morał z tej bajki jedynie taki,

By wsłuchać się w głos przyrody.

Bo również kwiaty, drzewa, ptaki

Ciekawe mają przygody.

Nać pietruszki

Zainspirowane obserwacją dnia codziennego. Każdego dnia możemy cieszyć się promieniami słońca, śpiewem ptaków, pięknem przyrody. Jednak nie powinniśmy się oszukiwać, że to jedyne rzeczy potrzebne nam do życia. 

Twarz tej kobiety, wyraz jej oczu

Siateczka zmarszczek-zapis jej życia.

Pod powiekami zburzony spokój

A zegar tyka, wciąż tyka.

Miliony wspomnień, sztormy przetrwane

Choć była również radości iskra.

Lecz wokół morze łez wylane...

Gdzie ta spokojna przystań?

Samotność i walka o dzień kolejny,

Bo instynkt tak podpowiada.

Każdy przechodzi obojętny,

Bo praca, bo podróż, bo pada.

Kwiaty, warzywa, nać pietruszki,

By w nędzy nie kraść, nie żebrać.

Gdy kupisz widzisz uśmiech staruszki

Trzy złote, a rzecz bezcenna.

Pod jaworem

Na skraju lasu, tuż pod jaworem,
Podobno nieraz widziano tych dwoje.
On coś jej szeptał w skupieniu do ucha,
Ona słów jego ciągle mogła słuchać.

Że chciałby wciąż kwiaty w jej włosy wplatać,
Obiecywał dziećmi tętnić będzie chata.
Na rękach przez każdy przeniesie ją strumień.
Tak szeptał jak to chłopak szeptać tylko umie.

I tak całą wiosnę słuchała ślubowań.
Latem on zapewniał - przysięgi dochowa.
Jesienią chciał ciepłem ogrzewać jej nogi.
Lecz zimą pod jawor śnieg zasypał drogi.

Więc pisał, ze tęskni, słał listy z daleka.
Zapewniał stale, zapewniał że czeka.
Lecz gdy na wiosnę koń ruszył z kopyta,
Nikt pod jaworem chłopca nie przywitał...

Jak to być mogło? Nie wierzył tej scenie.
Serce mu pękło, przesiąkło kamieniem.
Pod chatę dziewczyny więc pędzi rumaka,
Lecz ona innego chce teraz chłopaka.

Czemuś brał serio zaloty młodzieńcze?
Poza rumakiem Ty nie masz nic więcej.
A on- chata i łąki, stajnie, tuzin koni...
Ty jedynie honor, a mnie nic tu po nim!

Więc konia zawrócił, w siną dal odjechał,
Nigdy już nie napisał, że kocha, że czeka.
Wiedział że najgorsza spotkała ją kara,
Będzie musiała przyjąć, to czego tak chciała.

Tak lata mijały, zmarniała dziewczyna,
Pod ciężarem pracy kolana ugina.
Przy koniach i w chacie, tak rano, jak w nocy
I znikąd choć trochę serca, czy pomocy.

Nikt stóp jej nie grzeje, nie daruje kwiatów,
Na jej cześć nie pisze pięknych poematów.
I tylko las czasem szumi smutnym głosem,
Gdy pod jaworem płacze nad swym losem.

Dziewczę

Z innej bajki ciąg dalszy. Aby dziad i zjawa mieli towarzystwo.

Siedzi dziewczę nad strumykiem,
Podziwia odbicie słońca.
Kręgi zatacza patykiem,
Trawę stopą swoją trąca.

I beztrosko, i radośnie
Wdycha powiew tej świeżości.
Oblicze zwraca ku wiośnie,
Chłonie uroki młodości.

Wiatr wtem szepnie jej do ucha,
Chwaląc powab, chwaląc grację.
Strumyk sprzyja, ona słucha,
Natura zawsze ma rację.

Trawy szumią o tym także,
Wielbiąc dziewczęcą urodę.
Najpiękniejsza jest, a jakże!
Powoli traci swobodę...

Blaskiem swym kwiaty przyćmiewa,
Księżyc też ma mniej uroku.
Szumią zasępione drzewa,
Pieśń smutniejszą rok po roku.

Siedzi dama przed lusterkiem
I nadyma kształtne usta.
Okryta modnym sweterkiem
A we wnętrzu lalka pusta.

Pyta las i strumyk wody,
Cóż z dziewczęcia pozostało?
Czemu znaczenie urody,
Jej zalety pogrzebało?

Jakim prawem to być mogło?
Kto dopuścił tu do tego?
Co ową dziewczynę zwiodło?
Nikt nie zrobił jej nic złego.

I tak radzą, tak biadolą,
Nad okrutną psotą losu.
Tylko szumią dąb z topolą,
Lecz nikt im nie daje głosu.

A nim znów nastanie lato
Nowe dziewczę nad strumieniem.
Odda się podszeptom łatwo,
Psując się przez otoczenie.